Over Nanette Gevoel voor rechtvaardigheid en mode is er altijd geweest. Ze werkte tijdens haar studie communicatie in kledingwinkels en als vrijwilliger bij ngo’s op verschillende korte projecten in binnen- en buitenland. Uiteindelijk kwam ze te werken in de financiële sector. De eerste ideeën voor Our World (OW) zette ze eind 2015 op papier toen ze in Brussel woonde en werkte voor de duurzaamheidsafdeling van ING in België.

Ik liep rond in een strakke lila broek met rode stiksels. Zwarte top, zwarte blokhakken en mijn zwarte haren in een staart. Ik weet niet meer welke bril er op mijn neus rustte, maar best zal het niet geweest zijn. Ik was eerstejaars communicatiestudent en had weinig affiniteit met de eenheidsworst die leden van corpora uitstraalden: dezelfde poloshirtjes, broekjes en haardracht. En ieder jaar in september, zie ik ze weer voorbijkomen, de feuten die onlangs volwaardig lid zijn geworden van het studentencorps. Alhoewel, volwaardig?

Als student had ik vrienden in Groningen, huisgenootjes en collegaatjes die er allemaal op los bralden en waarmee ik prima door één deur kon. Ik zie alleen de lol niet van een ontgroening waarbij je zolang hebt moeten schreeuwen dat jaren later je nog steeds een hese stem hebt. Of dat je in je perfecte corps outfitje beteuterd naar een borrel gaat, omdat de vorige keer afzeggen vanwege studieverplichtingen niet zo werd geaccepteerd. Nee hoor, dan ben ik erg blij dat ik in mijn lila broek rondhobbelde, hoe unfashionable het ook moet zijn geweest.

Wellicht meer dan anderen, ben ik pleitbezorger voor een samenleving waar we wonen en werken in een omgeving waar we respect hebben voor elkaar en gelijkwaardigheid heerst. Essentiële waarden die nog wel eens lijken te ontbreken bij de corpora. Zo belandde ik eens op een feest waar eerstejaars de drank voor de tweedejaars moesten halen en betalen (!) En drinken deden ze, de tweedejaars. Want tja, ze waren eerder zelf de pineut geweest. Dus niemand die dacht, laat ik iemand anders deze ellende en geld verspilling eens besparen. Over hiërarchie, macht en verongelijktheid gesproken.

Niemand die dacht, laat ik iemand anders deze ellende besparen

Ontberingen of vernederingen doorstaan

Bovenstaande voorbeeld is alweer tien jaar geleden, maar dit jaar nog, op 11 september, publiceerde Folia een gastartikel over ontgroening. De anonieme schrijver, waarvan de identiteit bekend is bij de redactie, pleit naar haar ervaring als feut en ontgroener: schaf de ontgroening af.

“Ik mocht de nieuwe meisjes ontgroenen. (…) Jij bepaalt wanneer ze naar de wc mogen, of iets gaan drinken of mogen uitrusten. Je krijgt respect en voelt je belangrijk. Je hebt macht en totale controle over anderen. (…)

Er staat niet in het draaiboek: schreeuw tegen iemand totdat die moeten huilen. Leden rechtvaardigen het omdat zij het zelf hebben meegemaakt. (…)

Ik ga in ieder gevoel nooit meer ontgroenen. Ik wil niet genieten van macht en hoef niet aanwezig te zijn bij vernederingen.”

Dat er een drempel wordt ingesteld om bij een bepaalde club te horen, moet kunnen. Dat je wil dat leden een band opbouwen, logisch. En als mensen daar vrijwillig ‘ontberingen’ voor willen doorstaan, be my guest. Maar het is duidelijk lastig voor jonge ontgroeners om ontberingen niet te verwarren met vernederingen. En dat vind ik toch minder oké.

Ontberingen worden verward met vernederingen

Na de vele incidenten tijdens de ontgroeningsperiode vorig jaar, heeft onder meer Vindicat onder druk van universiteit, hogeschool en politiek de regels aangescherpt. Hopelijk helpt het.

Het cliché is waar: corpora goed voor de carrière

Een veel gebruikt argument om de cultuur van corpora goed te praten, zijn de levenslange vriendschappen die er ontstaan. Maar die ontstaan ook zonder ooit lid te zijn geweest van een corps. Wat wel opvallend is, dat de mensen die ik nu ken en voorheen bij een studentenvereniging hebben gezeten, met hun verjaardag een overvol appartement hebben met allemaal hoogopgeleide professionals. Het verhaal dat je bij zo’n vereniging een netwerk opbouwt dat later carrière voordeel kan opleveren is waar. En wat mij betreft ergens ook zorgelijk, want onderbewust sudderen de normen en waarden van het corps onder de huid van de (toekomstige) leiders van onze samenleving.

Of zoals Laura Kits en Rosanne Boermans vorig jaar in de NRC schreven, naar aanleiding van de in de openbaarheid geraakte bangalijst waarop vrouwelijke eerstejaars van Vinidicat met sterren gerecenseerd werden op hun seksuele prestaties:

(…) “De cultuur daar heeft een blijvende invloed op de nog nauwelijks volwassen leden. Leer je mensen (mannen én vrouwen) dat vrouwen een object zijn, jaar in jaar uit, dan kun je niet verbaasd zijn als ze deze houding ook hebben na hun afstuderen. (…)”

Ik ben het eigenlijk wel eens met Tim ten Holder, hij schreef onlangs in Trouw:

“Laat die ontgroening zitten en organiseer gezamenlijk een week van sociale dienstplicht en sport, en toon op deze wijze organisatietalent.”

Misschien dat de feuten eens kunnen helpen in vluchtelingencentra, zodat ze zien wat ontbering in het leven echt betekent.

Foto home page is van Max Braun