Over Janne Probeert het schijnbaar zo complexe leven van een millennial in context te plaatsen en orde in de hedendaagse chaos te scheppen. Tot op heden al haar katers overleefd en onlangs de master Urban Geography afgerond. En omdat het leven soms zo ‘g*dvergeten’ oneerlijk is. Met een groen hart en een passie voor taal, worden impulsen en gedachten verwoord in deze column en op Steeklos.

Het begon aan het einde van mijn kindertijd en het begin van mijn pubertijd. Not a girl, not yet a woman, zong Britney Spears met haar bambi-ogen. Maar die van mij waren groot en geschokt, want ik besefte mij: de wereld is overbevolkt en dat kan de mensheid fataal worden. We moeten een nieuwe planeet vinden om uit te buiten. De overgang van vijf naar zes miljard mensen op aarde herinner ik mij nog goed. Snel daaropvolgend ook die van zes naar zeven miljard. En als ik een beetje blijf leven, maak ik de negen of zelfs elf miljard nog mee in 2050.

That. Is. Insane.

Hong Kong. Photo by Rikki Chan on Unsplash

Realistisch gezien is dat naast insane ook haast onmogelijk. Hoe kan je met negen miljard op deze aardkloot wonen? Laat staan elf?! Wonen we dan overal ter wereld zoals ze dat in Hong Kong doen? Daar fungeren piepkleine kamers als complete woningen waar ze met vier of vijf man wonen. Sardientjes in blik zijn er niks bij. Ruimte wordt steeds schaarser en duurder. Maar ruimte genoeg in de ruimte, en nee ik space ‘m niet.

Ik herinner mij nog een gesprek met mijn vader na tsunami nummer zoveel: ‘Pap, moet niet gewoon de helft van alle mensen op de aarde verdwijnen?’ Zijn antwoord hierop was iets in de trant van: grootschalige genocide is niet humaan verantwoord. Ok, verdwijnen is ietwat mysterieus en gruwelijk, maar misschien kan de helft verhuizen? Het is in ieder geval overduidelijk dat de mensheid op deze planeet een hardnekkige plaag geworden is. Tegelijkertijd behoren wij mensen tot een bedreigde ‘diersoort’, omdat we het zo hard verneuken voor onszelf. Met als gevolg: epidemietje hier, wat droogte daar en nog wat orkanen daaro. Een bedreigde plaag… Oh, de ironie.

Wij, mensen, zijn een bedreigde ‘diersoort’, omdat we het zo hard verneuken voor onszelf

De aarde hoeven wij heus niet te redden. ‘Nature doesn’t need people. People need nature.’ Dit is de slogan van Conservation International, een organisatie die zich op allerlei fronten inzet voor het beschermen van de natuur om onszelf te redden. De mens moet zichzelf gaan zien als een bedreigde soort, anders zal de exponentiële groei ons op een dag wegvagen.

Of is er een andere oplossing voor de overbevolking hier?

Na al die tijd de aarde misbruikt te hebben, is het tijd dat zij de mens het wijde heelal instuurt en met pensioen gaat. We kunnen ons heil wellicht zoeken op Mars als de plannen van Elon Musk (SpaceX) waargemaakt worden. Hij verkoopt jou over een paar jaar een enkeltje naar Mars, gevuld met risico’s, om vervolgens nooit meer naar de moederplaneet terug te keren. De eerste ‘proefkonijnen’ zullen al in 2024 vertrekken, en als ze slagen in het stichten van een kolonie, moeten meer mensen dat enkeltje serieus gaan overwegen.

Dus óf we moeten massaal over op duurzame kleding als we hier willen blijven, óf we moeten ons geld investeren in een astronautenpak om niet dood te gaan op Mars. Misschien kan ik die tweedehands overnemen van André Kuipers. Nog beter.

Interessante links

• VN prognose wereldbevolking 2050
• De minuscule woningen van Hong Kong (NRC, achter betaalmuur)
• Conservation International
• Elon Musk (SpaceX)